domingo, marzo 25, 2007

Gràcies, Lluís



Per no oblidar, perquè ahir no la vas voler cantar.
Perquè vas dir que res no acaba si abans dintre meu no acaba, per el nostre petit país, per fer-me plorar quan sóc feliç, i per fer-me plorar de ràbia perque res no canvia.

Per tot, per sempre, adéu, Lluís.

martes, marzo 20, 2007


Me veis ya aquí en verano? Ya queda menos.

domingo, marzo 18, 2007

La sombra de las dos Españas ...

No os engañeis, no ha pasado. Después de unos años de tranquilidad, más o menos, vuelve a asomarse la derecha española más ráncia, más cañí. No se ha ido nunca, no, ni tampoco se irá. Es lo que tiene España, siempre será así.

Podéis pensar lo que querais pero no os engañeis, que solo han pasado unos 70 años, y un país donde hermanos han matado hermanos, y padres a hijos, y donde todos y cada uno de nosotros tenemos a alguien que huyó, alguien que murió, alguien que estuvo preso en Francia .. o bueno, alguien que se congració con el enano, si , eso también lo tenemos algunos. Eso no se olvida nunca, eso no pasa, eso es un lastre.

Pero en fin, que en eso pienso yo cada dia, cuando veo las noticias, cuando ando por la calle y oigo ciertos comentarios, cuando estoy trabajando , que en el Corte hay mucho fantoche .. Que .. qué lástima de país, joder, que lástima! Ya superado el momento de rabia, de ganas de meterles a todos esos enérgumenos, eso es lo que pienso, que puta lástima, que mierda de país.

----------------------


( De la manifestación de ayer en Navarro, con el PP a lo suyo, más mentiras, más gilipolleces. La manifestación, a parte de ser apoyada por la cúpula del PP, también tuvo dos invitados de renombre : El foro Ermua - que me pregunto yo qué coño pintan - y .. la Falange Española)

Ya hay un español que quiere
vivir y a vivir empieza,
entre una España que muere
y otra España que bosteza.
Españolito que vienes
al mundo, te guarde Dios.
Una de las dos Españas
ha de helarte el corazón.

Antonio Machado, Proverbios.

viernes, marzo 09, 2007


Siguiendo la estela de los poemas, textos, que a mi me daba por leer cuando me aburría un montón en clase, aquí tenéis un poema de Jorge Manrique. Admito que nunca leí, y seguramente jamás leeré, nada más de Jorge Manrique. Pero este poema me gustaba, aún me gusta, y me trae recuerdos de esos dias de clase en el Boscan, de esa gran alegría única de tener 16 años, de esa única gran tristeza de tener 16 años.

Sólo pongo retazos porque es demasiado largo.

----

Coplas por la muerte de su padre


Recuerde el alma dormida,
avive el seso y despierte
contemplando
cómo se pasa la vida,
cómo se viene la muerte
tan callando,
cuán presto se va el placer,
cómo, después de acordado,
da dolor;
cómo, a nuestro parecer
cualquiera tiempo pasado
fue mejor.

Pues si vemos lo presente
cómo en un punto se es ido
y acabado,
si juzgamos sabiamente,
daremos lo no venido
por pasado.
No se engañe nadie, no,
pensando que ha de durar
lo que espera,
más que duró lo que vio
porque todo ha de pasar
por tal manera.

Nuestras vidas son los ríos
que van a dar en la mar,
que es el morir;
allí van los señoríos
derechos a se acabar
y consumir;
allí los ríos caudales,
allí los otros medianos
y más chicos,
y llegados, son iguales
los que viven por sus manos
y los ricos.

( ... )

Este mundo es el camino
para el otro, que es morada
sin pesar;
mas cumple tener buen tino
para andar esta jornada
sin errar.
Partimos cuando nacemos,
andamos mientras vivimos,
y llegamos
al tiempo que fenecemos;
así que cuando morimos
descansamos.





Este iba a ser un post político, en el que me iba a cagar en todo, en todos, y particularmente en : la manifestación convocada por el PP, el viaje de Bush a Brasil ensalzando las ventajas del etanol frente a otros combustibles ( se puede ser más hipócritica .. Bueno, posi), Montilla y la Puta Entesa, Zapatero y muchos etcs . Pero no me apetece, estoy cansada de estar siempre en desacuerdo con todo, si. Me pregunto si llegará algun dia en el que me pueda sentir orgullosa de algun político, y la respuesta es un supongo que NO ... Ya no es lo que lo que podría haber llegado a ser ( la política en este país ) .. si, bueno, que sí, que está lejos y tal, y que han pasado años y blah otras estupideces, pero nunca dejaré de creer que si tenemos una puta mierda de sistema político, de unos políticos podridos y cagados en este país de mierda es porque la guerra la perdimos todos.Tampoco dejará nunca de sorprenderme el echo de que nunca se hable de este tema, pero bueno, yo a lo mío y los demás a lo suyo.

-------------------------------

Hoy he tenido que ir al almacén de reparaciones a llevar unas piezas porque no me puedo fiar de que mi empresa las rompa y luego le eche el marrón a Seur, y de Seur, directamente, a mi. Triste, no? Éste el tipo de vida que tenemos los que somos el último mono de la cadena. El almacén, que lo trasladan en breve a Badalona ( espero no tener que hacer ninguna excursión más, que seguro que me haría un poco más de ilusión que hoy) está a tomar por culo de mi mundo : por ahí donde está la Quirón .. hmm muy lejos. Yo nací en la Quirón, y eso es lo único que sé de ese sitio, que no es mi sitio.
Una vez llego allí ( después de haberme equivocado y haber seguido los números en el sentido inverso, super típico) , saco mis cositas para reparar y ala, las preguntas odiosas :

-'Uy, si esto se puede reparar'
- .... 'Ya'
-'Seguro que incluisteis la tetina?'
- .......... ' Si. Está escrito en el albarán que lo que YO no incluí fue el sonajero, pero que tampoco importa porque lo que estaba simplemente desenganchado, como indica el albaran, es el chupete'
- 'bueno, pués te lo arreglamos eh. No sé que pasó.'
-'Me voy a tomar un café, volveré dentro de un rato'

Y así va una por la vida. Dando las gracias por favores que nunca deberían de haber sido, para empezar, favores.

jueves, marzo 08, 2007


Sobretodo y ante todo, antes de ir a cualquier médico, para todos aquellos síntomas leves que tengais y cuyo nombre desconozcais, debéis consultar al :

Sr. Google.

Así una investiga y se da cuenta de que esta modorra mía profunda que me sacude de vez en cuando ( y a tantos otros muchos que no importan porque la que escribo soy yo) tiene nombre : ASTENIA PRIMAVERAL.

Así que nada, si estais cansadas/os, no pasa nada, que es pasajero. La primevera es muy bonita sisisisi, y un cuerno. Pero en fin, todo pasa y luego si, luego ya sólo queda la primevera, soleada, luminosa y lo más importante ... QUE YA ES CASI VERANO, CHICOS. Como quien dice. Porque el cuerpo sabe lo que la mente ignora, que sí, que ya es primavera.

--------------------------------


Una de cada diez personas sufre en mayor o menor medida astenia primaveral. Este trastorno, que surge con la llegada del buen tiempo, se caracteriza por un profundo cansancio, agotamiento, decaimiento y falta de energía para realizar la actividad habitual.
La astenia esta causada por una disminución de betaendorfinas en el plasma, sustancias que regulan el sistema bienestar-malestar, que al alterarse produce una sensación de decaimiento y agotamiento.
Existen dos tipos de astenia: de origen físico que se suele manifestar a través de cansancio y debilitamiento corporal, y de origen nervioso que se caracteriza porque la persona muestra un especial cansancio a la hora de realizar alguna actividad mental.

Síntomas

  • Tristeza inexplicable.
  • Irritabilidad.
  • Falta de apetito.
  • Cierta pérdida de memoria.
  • Tensión arterial baja.
  • Tono vital bajo.
  • Ausencia de interés sexual.
  • Dolor de cabeza y malestar general.
  • Debilidad muscular para hacer cualquier esfuerzo.
  • Cansancio.



Aunque reconozno que no sufre algo que otro de estos síntomas jijiji.

Pautas para afrontarla

  • Dormir todo el tiempo necesario.
  • Practicar ejercicios de relajación.
  • Hacer ejercicio.
  • Seguir una alimentación a base de alimentos energéticos: dátiles, frutos secos, plátanos, legumbres, pastas, chocolate.
Y bueno, también he leído por ahí .. ( Google) que es recomendable hacer pausas de cinco minutos cada hora de trabajo .. hmm si claro, cuéntaselo a mis jefas que opinan que yo sufro astenia continua.

martes, marzo 06, 2007

Crónica de una muerte anunciada ..

Todas las cosas bonitas tienen un principio .. y un fin.
Ya se veia venir, lo sé. Todos lo sabíamos. Puede que mi propia indiferencia sea el reflejo de este Barça de este año, que no me da nada. Y , un poquito, porque ya no lo necesito tanto.

No sé. Pero han sido dos años y medio muy muy bonitos. Por eso, por esos momentos en que no hubo otra alegría más grande que ver resurgir de sus cenizas a un equipo mediocre, por ser el equipo más grande de Europa durante casi tres años, gracias. Por Deco, y por todas esas cosas que nos gustan a los que nos gusta el futbol.

Pero ya se acabó. Y qué coño, a tomar por culo con todos vosotros, que ganais tanto, cabrones, y que no hacéis ni el guebo, que os quejais de una mierda de gira, o de pretemporada o de mundial para justificar vuestra enorme falta de actitud , cabrones, a vosotros también, que os habéis conformado tan pronto, y con tan poco.
Hoy va de pasados. De cuando éramos pequeños, y en el cole teníamos que aprendernos todos esos libros que nos parecían un puto toston ( algunos, sinceramente, lo eran, lo son, y siempre lo seran, diga lo que diga la crítica).

Porque yo, cuando me aburría, solía sacar mis libros de literatura castellana, o catalana, indistintamente, y me daba por ponerme a leer todos los textos que en él aparecían, si, pero sólo cuando no tocaba, cuando no tenia que hacerlo, cuando lo hacía porque realmente quería.

Y porque siempre que tengo este sueño tan grande que me invade, que me extenua y me xucla toda mi energía, pienso en esta obra tan enigmatica que años después leí y que no me pareció ni tan tostón ni tan difícil de leer. Solo por el sueño XD

----------------------------

( Del monólogo más célebre)

Segismundo : Es verdad; pues reprimamos esta fiera condición, esta furia, esta ambición, por si alguna vez soñamos; y sí haremos, pues estamos en mundo tan singular, que el vivir sólo es soñar; y la experiencia me enseña que el hombre que vive, sueña lo que es, hasta despertar. Sueña el rey que es rey, y vive con este engaño mandando, disponiendo y gobernando; y este aplauso, que recibe prestado, en el viento escribe, y en cenizas le convierte la muerte, ¡desdicha fuerte! ¿Que hay quien intente reinar, viendo que ha de despertar en el sueño de la muerte! Sueña el rico en su riqueza, que más cuidados le ofrece; sueña el pobre que padece su miseria y su pobreza; sueña el que a medrar empieza, sueña el que afana y pretende, sueña el que agravia y ofende, y en el mundo, en conclusión, todos sueñan lo que son, aunque ninguno lo entiende. Yo sueño que estoy aquí de estas prisiones cargado, y soñé que en otro estado más lisonjero me vi. ¿Qué es la vida? Un frenesí. ¿Qué es la vida? Una ilusión, una sombra, una ficción, y el mayor bien es pequeño; que toda la vida es sueño, y los sueños, sueños son.

-------------------------


Quién pudiese, otra vez, entender el mundo con los ojos de aquél o aquélla que lo ve por vez primera! Pero no, ya no puede ser, ya estamos viciados.

domingo, marzo 04, 2007

El dia en que no pudimos entrar en el Razz ..


A pesar de ir más pronto de lo que solemos habitualmente.

Pués nada, que de ahora en adelante entrar igual es una utopía, que no sé de donde coño sale tanta gente, y que coño vamos a hacer ahora, que ir una vez, de gracia, al ... sitio ese está bien, pero no sé, dos veces me a mi que no.

De cuando ves a gente que no sueles ver en sitios a los que no sueles ir. Mua, Edu!

( "Poperos de mierda" -> O algo parecido que nos soltaron.) Vaya, nunca en mi vida me he sentido aludida por este tipo de estupideces etiquetadas pero merci eh, por ser tan imbécil y por hacerme sentir bien, tan persona, mono de mierda.


Y la semana que viene ... CALÇOTADA! Bien, qué ganas, algo distinto! Con lo que me gustan a mi las excursiones hahahahahahaha. Y mi cámara, si me la devolveis, pués mejor también, que hace ya dos meses que estoy huérfana de fotos.

Quin dia més bonic, casi que ya huelo el mar, la playa, y los calamares hmmmm qué hambre.

---------------------

Intento de crónica de la noche desordenada, porque mi mente no da para más ahora mismo.